یاد

يادت هست ،
شبی كه
اغيار توچال را در مينورديدند ،
در خلوتی خاكستری
من بودم ،
نی نی چشمان تو ،
نگاه توچال ،
و چراغهای روشن شهر ؟!!

شروع از نقطه ای نا تمام

کوهها يخ کرده اند.مردمان هم.جانهای پرشوری سربالايی ها را بالا ميروند و من در فلسفه اينهمه سربالايی را بالا رفتن مانده ام.هر کس در اين ارتفاعات به دنبال چيزی است که فقط خودش ميداند و بس. و من در نقطه ای پايم در برف گير کرده است.

مستی

دنياآوند!

دوستی دارم كه بر فراز هر قله ای كه می ايستاده،به دنبال دماوند ميگشته برای گرفتن عكسی و يا ثبت تصويری عاشقانه در ذهن...اولين باری كه بالاخره دماوند را صعود كرد و برفرازش ايستاد،مدتی اطرافش را نگاه كرده و پرسيده:پس دماوند كجاست؟...باورش نيست كه مهمان تو است!